Wybebeszamy książki

Człowiek to skomplikowany mechanizm. Chcemy wieść proste i przyjemne życie. Pragniemy, aby mówić o nas w samych superlatywach. O wadach i pomyłkach chcemy zapomnieć. Kłótnie i niesnaski zamiatamy pod dywan, ponieważ "po to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu".

Jednak nic nie nakręca nas tak jak cudze sekrety, zgryzoty i deprawacje. O tym lubimy słuchać, ponieważ jest to swego rodzaju zapewnienie, że nasza aktualna sytuacja rodzinna i życiowa, choć nie fantastyczna, zalicza się do dobrych. Smaczku do plotek zawsze dodaje seksualna etykietka. Uwielbiamy zaglądać do cudzych łóżek, szczególnie gdy są to łoża osób, które zapisały się w historii świata - na przykład dyktatorów.

Zerkamy do dusz

O dyktatorach przeciętny zjadacz chleba wie tyle, ile powiedzieli mu na lekcjach historii. Podręczniki zaopatrują nas w niezbędne minimum, ale prawdziwą wiedzę jesteśmy w stanie posiąść dopiero wtedy, gdy sami zaczniemy zgłębiać temat.
Często jest jednak tak, że trudno jest nam wybrać spośród dość zasobnego grona dyktatorów, dlatego poszukujemy pozycji, która każdą z postaci przybliży w przystępny i krótki sposób.

"Życie erotyczne dyktatorów" można zaliczyć do takich właśnie książek z wyjątkiem tego, że skupia się na seksualnym aspekcie życia tyranów. Autor przytacza historyczne fakty, ale służą on jedynie umiejscowieniu kolejnych partnerek na osi czasu. Informuje czytelnika, co oczywiste, o seksualnych przekonaniach i deprawacjach głównych bohaterów.

Każdy rozdział skupia się na innym dyktatorze. Czasami Cawthorne przedstawia losy dynastii. Jednak w każdym przypadku skrupulatnie wymienia i charakteryzuje kolejne kochanki oraz żony. Tworzy ich psychologiczne portrety, a następnie, tak jak mężczyźni, których opisuje, porzuca je na rzecz kolejnych. Do minimum ogranicza fakty z codziennego życia skupiając się raczej na ciekawostkach i najważniejszych, historycznych wydarzeniach.

Poznajemy najbardziej krwawe nazwiska z całkiem niespodziewanej strony. Zaglądamy do dusz, które rozpadają się w rękach od toczącej je zgnilizny i zepsucia. To porażające przeżycie.

Magnetyzm

"Życie erotyczne dyktatorów" to pozycja, która posiada nieodparty magnetyzm. Jest napisana lekkim, przystępnym stylem. Traktuje o tematyce, która napędza umysł ludzki od wielu wieków. Odziera najbardziej przerażające z historycznych postaci z jakichkolwiek resztek godności odsłaniając to, co najbardziej intymne, czyli seksualne przekonania i dewiacje. Sprowadza ich do roli zwierząt, którymi kierują czyste instynkty.

To lektura, od której trudno się oderwać - przynajmniej na początku. Pod koniec zaczynamy odczuwać niesmak. Rozchodzi się tutaj o higienę. Jak długo można zanieczyszczać umysł cudzym życiem seksualnym i ludzką degeneracją? W pewnej chwili staje się to męczące.

Niemniej jednak warto przeczytać.

Kryśka

Pamiętam, gdy po raz pierwszy przeczytałam "Szklany tron". To było jak objawienie. Agresywna bohaterka, zawoalowany oraz niejednoznaczny romans w rytmie zabójczego turnieju i magii.
Emocjom nie było końca. Zachłysnęłam się serią. Praktycznie upiłam się kolejnymi częściami. Później miałam książkowego kaca, który doprowadził do silnego syndromu przejedzenia. Dopiero ostatnio zdecydowałam się ponownie zgłębić świat Adarlanu.

Nie wiem, czego oczekiwałam... Dobrze, przyznam się, że miałam nadzieję znowu przeżyć te uderzenia adrenaliny. Nic w tym dziwnego. Chciałam poczuć dreszcz strachu i odnowić więź z zabójczynią. Napotkałam przeszkodę - rzeczywistość.

Wielokrotnie przekonałam się, że żadna książka nie smakuje tak samo, jak wtedy gdy było się dzieckiem czy nastolatką. W tamtym okresie budowałam świat marzeń, a kolejne pozycje dostarczały mi odpowiednich surowców. Aktualnie dorosłam i porzuciłam ślepy zachwyt, co nie oznacza, że nie potrafię docenić dobrej książki.

"Szklany tron" to pozycja, która skierowana jest głównie do spragnionych wrażeń nastolatek. Posiada wszystkie niezbędne elementy zaczynając od fabuły a kończąc na bohaterach. To trochę bardziej krwiożercza wersja typowego nastoletniego romansidła.

Bohaterowie

Celaena Sardothien. Poznajemy ją w chwili, gdy otrzymuje propozycję, która może ją uratować lub zniszczyć. Jest bohaterką, która szybko zjednuje sobie czytelnicze serca.
Charakteryzuje ją siła charakteru i fizyczna wytrzymałość. Posiada liczne słabości i nieciekawą przeszłość, ale zręcznie lawiruje pomiędzy oskarżeniami oraz uczuciem strachu. Staje naprzeciwko przeciwników realnie ważąc swoje szanse. Nie ucieka, choć potrafi odstąpić od walki. Ceni lojalność i inteligencję. Przyjaciół wybiera z rozmysłem i niechętnie rozdaje zaufanie. W całej swojej glorii posiada także wady, co czyni ją nie tylko wzorcem, ale także człowiekiem.

Oczywistym jest, że autorka w postać głównej bohaterki przelała wszystko, co najlepsze, ale nie można powiedzieć, że zapomniała o pozostałych postaciach.

Chaol i Dorian są, jak zwykle w młodzieżowych książkach, diametralnie różni. Posiadają szerokie rzesze fanek.
W gestii autorki pozostaje utrzymywanie nas w napięciu i decyzja, kto będzie ukochanym Zabójczyni. Śledzimy rozwój wydarzeń. Z niecierpliwością oczekujemy na wskazówki, jednocześnie nigdy do końca nie odrywając oczu od głównego nurtu.

Książka jest wypełniona silnymi, plastycznymi bohaterami. Odgrywają oni pierwszo- lub drugoplanowe role, ale w równym stopniu nadają akcji rytm. Są nieodłącznymi elementami, ponieważ kształtują aktualne wydarzenia lub przygotowują się do przejęcia roli kreatora.

O magicznej fabule

Fabuła podpadałby pod słowo "nieskomplikowana" gdyby nie magia.
Głównym i dominującym wydarzeniem jest turniej, w którym mierzą się ze sobą najgorsi z przestępców - mordercy, rabusie, truciciele. W trakcie starć mają eliminować siebie nawzajem, co ostatecznie umożliwi wyłowienie zwycięscy, czyli zdobywcy tytułu Królewskiego Obrońcy. Byłaby to krwawa, ale regularna walka obostrzona konkretnymi zasadami, jednak w świecie, w którym umierają niewinni, a władzę dzierżą tyrani, nic nie jest proste.

W samym sercu zamku ktoś budzi do życia czarną magię. Karmi ją krwią i ciałem uczestników turnieju. Nic nie zwiastuje kolejnych ataków. W samym centrum wydarzeń znajduje się Celaena, która pewnego dnia odnajduje tajemne wejście. Za nim rozciągają się korytarze, a na ich końcu znajdują się komnaty. W ich wnętrzach kryją się potwory i zmarli. W ścianach drzemie magia. Zabójczyni Adarlanu zostaje naznaczona.

Pierwotny głód

"Szklany tron" to książka pełna emocji, akcji i tajemnic. Piętrzą się jedna na drugiej. Autorka rzuca nam ochłapy, które nie są w stanie zaspokoić pierwotnego głodu - chcemy wiedzieć wszystko. Potrzeba odpowiedzi, dobrze skonstruowana fabuła oraz plastyczni, agresywni bohaterowie sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury. Zaraz po zamknięciu książki, pragniemy otworzyć kolejną część.

Królestwo Adarlanu wzywa.

Kryśka

Jeaniene Frost - kto to taki?

Jeaniene Frost is a New York Times and USA Today bestselling author whose works include the Night Huntress series, the Night Prince series, and the Broken Destiny series. Jeaniene’s novels have also appeared on the Publishers Weekly, Wall Street Journal, ABA Indiebound, and international bestseller lists.

Jeaniene Frost jest bestsellerową autorką według New York Times i USA Today, której prace składają się z serii Nocna Łowczyni, Nocny Książę i Broken Destiny. Powieści Jeaniene pojawiły się również na listach bestsellerów Publishers Weekly, Wall Street Journal, ABA Indiebound oraz na listach międzynarodowych.

Foreign publication rights for Jeaniene’s novels have sold to twenty different countries outside of the United States.

Prawa sprzedaży zagranicznej powieści Jeaniene zostały sprzedane w dwudziestu innych państwach poza Stanami Zjednoczonymi.

Jeaniene lives in Florida with her husband Matthew, who long ago accepted that she rarely cooks and always sleeps in on the weekends. In addition to being a writer, Jeaniene is also a Jesus follower and a feminist. She enjoys reading, writing, poetry, watching movies, exploring old cemeteries, spelunking and traveling – by car. Airplanes, children, and cook books frighten her.

Jeaniene żyje na Florydzie z mężem Matthew, który dawno temu zaakceptował, że rzadko gotuje i zawsze śpi w weekendy. Poza byciem pisarką, Jeaniene jest także wyznawczynią Jezusa i feministką. Lubi czytanie, pisanie, poezję, oglądanie filmów, zwiedzanie starych cmentarzy, eksplorowanie jaskiń i podróżowanie - autem. Samoloty, dzieci i książki o gotowaniu przerażają ją.

"Pierwszy dotyk ognia"

Inferno. W ciągu kilku chwil Leila znalazła się w samym jego centrum. Porwana i uwięziona nawiązuje kontakt z tym, który rozkoszuje się śmiercią.

Vlad Tepesh. Palownik. Postrach swojego rodzaju. Ma wielu wrogów, a jeden ostatnio przebudził się z uśpienia. Rozpoczęło się polowanie. Pytanie, kto jest zwierzyną?

Wojna wymaga nietypowych sojuszy. Gdy Leila rozpoczyna współpracę z Draculą okazuje się godnym uwagi sprzymierzeńcem - silnym, obdarzonym mocą, lecz przede wszystkim niezwykle zmysłowym.

Ogarnia ich namiętność. Ogniste uczucie, któremu towarzyszą iskry opadające z kobiecej dłoni. Spłoną, czy z obu starć wyjdą zwycięsko?

"Drugie kuszenie płomienia"

Są decyzje, które trzeba podjąć. Najczęściej są bolesne dla obu ze stron. Pociągają za sobą konsekwencje, które w krótkim czasie mogą okazać się śmiertelne zarówno dla ludzi, jak i wampirów. Leila wie to z pierwszej ręki.

Gdy jej dom ogarniają płomienie, rodzi się w niej pytanie, czy męska duma może być zabójcza. Nadciągają wątpliwości i niebezpieczeństwo, które powinno pozostać pogrzebane razem ze szczątkami przeszłości.

Palownik posiada wielu wrogów. Niewielu jest na tyle odważnych lub głupich, by wystąpić przeciwko niemu, ale nawet piekło nie zna takiej furii jak kobieta wzgardzona. Nie ma również silniejszego uczucia niż miłość zmieniona w nienawiść.

Tym razem oboje - zarówno wampir, jak i człowiek - zatańczą na granicy szaleństwa. Zachwieją się nad przepaścią, z której wyziera nicość. Uczucie zostanie wystawione na próbę, a Kostucha uniesie dłoń w pozdrowieniu.

"Bound by Flames"

Wrogowie - ci najbardziej wytrwali - potrafią trwać w uśpieniu przez wiele wieków. Gdy uderzają, czynią to z siłą pielęgnowanej przez wiele lat nienawiści. Chcą okaleczyć ofiarę, a czy istnieje coś, co rani bardziej niż miłość?

Leila ponownie zostaje wciągnięta w wojnę pomiędzy wampirami. Jednak tym razem nie jest marionetką. Utraciła człowieczeństwo w imię krwi i uczucia, które wkrótce może okazać się dla niej śmiertelne.

Ostateczne starcie jeszcze nigdy nie było tak blisko.

"Into The Fire"

Magia. Podobno istniała zawsze, ale pamięta o niej niewielu. Jest koszmarem. Ostateczną bronią, która wywołuje strach nawet w najsilniejszych wampirach.

Leila padła jej ofiarą. Została połączona przez krew i ciało z tym, który poszukuje ostatecznej zemsty. Celem jest obalenie Wojewody - zrównanie z ziemią imperium, które zbudował.

Nawet Vlad może nie być gotów na to, co nadejdzie. Płomień zadrży w starciu z siłą, o której wielu zapomniało.

Na szali tymczasem waży się przetrwanie tysięcy, jego własne, ale przede wszystkim ukochanej.

Dracula

Jeaniene Frost. To właśnie ona wprowadziła mnie w świat urban fantasy za pomocą serii Nocna Łowczyni. Zakochałam się w wykreowanym świecie i bohaterach. Jej książki zawsze odznaczają się potężną dawką akcji, pomimo równie masywnej porcji seksu. Nocny Książę przyciągnął mnie jedną konkretną postacią - Vlada Draculi. Byłam niesamowicie ciekawa, w jaki sposób autorka przedstawi legendarnego Palownika.

Akcji, krwi! Miłości!

Oczywistym jest, że czytelnik silniej skupia się na historycznej postaci niż na świeżo wykreowanej Leili. I słusznie. Narratorem jest właśnie ona, więc mimowolnie poznajemy ją z każdej strony - sekrety, moce, słabości. Nie ma przed nami tajemnic. Jest przyjemną i silną kompanką. Odpowiednio manewruje słowami. Cechuje ją spokój i równowaga, których nie można przypisać głównej bohaterce serii Nocna Łowczyni.

Leila to przykładowa dziewczyna - poturbowana przez los wybawicielka znękanych dusz. Całkowicie różna od tego, do czego przyzwyczaiła nas autorka. I bardzo dobrze. W przypadku Frost to, co wyświechtane jest tak naprawdę niespodziewane i chętnie przyjmowane przez czytelnika. Pragniemy ustatkowania. Chcemy akcji i krwi, ale również dobrego romansu.

Wyporność

Właśnie na nim skupiła się autorka. Fabuła nie jest skomplikowana. Można powiedzieć, że został wypracowany pewien utarty schemat, który w każdej części tej serii jest podejmowany na nowo, choć zdarzenia posuwają się w czasie.

Sprawia to, że mniej więcej wiemy, czego oczekiwać, choć w dłoniach Frost pozostaje ostateczna forma, którą nam zaprezentuje. Wielu może się znudzić. Jestem nawet gotowa pokusić się o stwierdzenie, że Nocny Książę to lekkie, niezobowiązujące czytadła. Urban fantasy, które ze względu na swoją powtarzalność słania się na granicy kiczu.

Mocne słowa? Zdecydowanie, ale niech balansem dla nich będzie fakt, że całość serii ratuje pewna silna, męska postać. Mianowicie - Vlad Tepesh.

To on jest siłą, która zapewnia wyporność. Inaczej Nocny Książę zatonąłby na rynku pośród tysięcy innych pozycji. W Palownika autorka przelała całą siebie. Stworzyła go takim, jakim pragnęły go tysiące czytelniczek. Leila jest zaledwie pionkiem, który umożliwia Tepeshowi pełen rozwój. Nabiera charakteru dopiero w ostatniej części. Do tego momentu pierwsze skrzypce gra Vlad.

Jest silny, przystojny i nieokiełznany. Nie podlega klasycznemu kanonowi urody. Czytelniczka odbierze go raczej jako żywioł sam w sobie - płynnie poruszające się mięśnie, ciemne włosy, oszczędne i zabójcze ruchy.
To kompleksowa postać - tajemnicza i agresywna. Nieujarzmiona, nie poddająca się powszechnie przyjętym regułom. Krwiożercza. Z każdą książką poznajemy go lepiej - jego przeszłość jest siłą napędową serii.

Vlad Palownik to legendarna figura w literackim świecie Odkrywanie jego historii krok po kroku to przeżycie warte powtarzalności. Nie od dziś wiadomo, że najlepiej sprzedające się historie to te opowiadające o słynnych brutalach, którzy ponownie wpadają w pułapkę zwaną miłością i odsłaniają swoją łagodniejszą stronę. Jednak Frost nie odarła go z męskości i żądzy krwi. Przeciwnie - uczyniła je silniejszymi. Stworzyła szkic bestii, która obdarza niszczącym uczuciem.

Dla niego

Nocny Książę nie dorównuje Nocnej Łowczyni pod względem akcji i złożoności fabuły, ale jest przyjemną odskocznią od dnia codziennego. Widocznym jest, że autorka nie włożyła w tę serię dużego nakładu pracy, jednak warto poświęcić jej czas - chociażby dla samego Draculi. Siła, charyzma i nieodpartość jego postaci wynagradza wszelkie potknięcia i niedociągnięcia.

Kryśka

Sprzątanie - czynność, którą wykonujemy, a przynajmniej powinniśmy, praktycznie codziennie. Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia mierzy się z kurzem, brudem i smugami na szybach. Są tacy, którzy kochają sprzątać. Twierdzą, że pozwala im to odnaleźć spokój i równowagę. Istnieją również osoby, które porządki ochrzciły mianem tortur. Niektórzy zwyczajnie odmawiają, inni pieklą się i rwą włosy z głowy, ale ostatecznie wszyscy musimy w końcu wziąć ścierkę do ręki.

"Sprzątanie tak często kończy się niepowodzeniem, gdyż mamy za dużo rzeczy. Nie przyjmujemy do wiadomości, ile tak naprawdę rzeczy posiadamy. Są porozkładane po całym domu, a więc sprzątając każde miejsce po kolei, nigdy nie mamy pełnego obrazu naszego stanu posiadania."

Należę do grupy, która kocha czystość. Uwielbiam świeży zapach ogarniający dom zaraz po skończonych sprzątaniu. Segregowanie i układanie sprawia mi prawdziwą przyjemność, ale jak każdy z nas zmagam się z nawracającym bałaganem. Właśnie ten nawracający nieporządek - nieposkromiony burdel innymi słowy - budzi w wielu z nas frustrację. Frustracja prowadzi do złości. Ta do rezygnacji. Przychodzi taki moment, że tracimy cały zapał, a pucowanie nabiera wymiaru kary.

Metoda KonMari

Marie Kondo przedstawia się jako ekspertka od sprzątania. Czystością i porządkami zainteresowała się już jako dziecko. Przez lata doskonaliła technikę potykając się o wciąż nawracający nieład. Stosowała szalone gazetkowe metody, tworzyła różnego rodzaju podziały wewnątrz szuflad, a wszystko to po to, by bezlitośnie upchnąć w nie narastającą ilość rzeczy. Składowała i chowała. Wyrzucała, a następnie zapełniała wolną przestrzeń od nowa. Aż nadeszła chwila, podczas której drastycznie zrewidowała swoje poglądy i działania. W ten sposób porzuciła wszelkie poradniki i złote rady. Stworzyła własną metodę sprzątania. Metodę KonMari.

"Gromadzone przez nad przedmioty nie tylko posiadają wartość materialną, ale i trzy dodatkowe: funkcjonalną, informacyjną i emocjonalną. Kiedy dodamy jeszcze rzadkość występowania danego przedmiotu, wzrasta poziom trudności podjęcia decyzji. Trudno pozbyć się rzeczy, która może się jeszcze przydać (wartość funkcjonalna), która zawiera pomocne informacje (wartość informacyjna) i która ma wartość sentymentalną. Jeszcze trudniej wyrzucić przedmioty, które niełatwo jest zdobyć lub zastąpić (rzadkość występowania)."

Na czym ona polega? To bardzo proste i wydaje się, że skuteczne. Opiera się bowiem na psychologii, ograniczonej kategoryzacji i segregacji. Najpierw należy zgromadzić wszystkie rzeczy tej samej kategorii, na przykład ubrania. Następnie sztuka po sztuce bierzemy je do ręki i debatujemy, czy sprawiają nam radość. Jeśli tak - zostają. Jeśli nie - idą do wyrzucenia. W ten sposób jesteśmy w stanie pozbyć się niepojętej ilości rzeczy, które tak naprawdę zachowywaliśmy tylko ze względu na sentyment, cenę lub kurtuazję.

To, co sprawia radość

Wydaje się to dość mgliste? Zgadzam się. Byłam zniechęcona, gdy zaczęłam lekturę. Miałam wrażenie, jakby autorka nie do końca mocno stąpała po ziemi. Radość? Ile razy przeczytałam to słowo wykrzywiałam usta, ale potem zastanowiłam się nad tym. Gdy nie tak dawno robiłam generalne porządki w szafie wyrzuciłam dwa worki ubrań zostawiając tylko te rzeczy, których noszenie było czystą przyjemnością. Kojarzyłam je z pewnością siebie i atrakcyjnością. Wiedziałam, że wystarczy dokupienie kilku sztuk ubrań, bym mogła tworzyć niezliczoną ilość zestawów.

"Nasze rzeczy dokładnie odzwierciedlają historię podjętych przez nas decyzji. Sprzątanie pozwala na dokonanie przeglądu tego, co naprawdę lubimy."

"To, co sprawia nam radość" - może brzmi to niepoważnie, ale ma realne zastosowanie. Jeżeli zadziałamy zgodnie z tym zaleceniem i kilkoma dodatkowymi obostrzeniami mamy szansę wprowadzić spokój i harmonię do naszego domostwa.

Dajcie jej szansę

"Magia sprzątania" ma swoje niepoważne momenty, ponieważ autorka bez wątpienia jest maniaczką sprzątania i układania. Niektóre rady są zabawne i dość nierealne, ale przekaz książki i podane w niej techniki na pewno można uznać za przydatne. Kursy ze sprzątania? Kto by pomyślał, że ludzie faktycznie będą nimi zainteresowani. Jednak trzeba przyznać, że metoda KonMari ma sens i dużą skuteczność.

"Jednak efekt sprzątania polega moim zdaniem na tym, że ludzie poznają, co to zaspokojenie. (...) Gromadzimy rzeczy materialne z tego samego powodu, co jemy - żeby zaspokoić swoje pragnienia. Kompulsywne zakupy, przejadanie się, upijanie to sposoby na złagodzenie stresu."

Jest to poradnik w zwartej formie, który w kilku przypadkach może otworzyć czytelnikowi oczy. Nie jest nowatorski, ale nazywa działania i dowodzi ich efektywności. Dajcie mu szansę.

Kryśka

Są takie książki, które przemawiają do kobiecego "ja" każdej z nas. Nie wmówicie mi, że nie pragnęłyście kiedyś przeistoczyć się z szarej myszki w ikonę stylu. Nie nabiorę się na zapewnienia, że nie posiadacie kompleksów. Ma je każda z nas. Zawsze istniało, istnieje i istnieć będzie coś, co będziemy chciały w sobie zmienić.

Cieszenie się prostymi przyjemnościami oznacza, że życie sprawia nam frajdę. Że jesteśmy w pełni świadomi tego, co nas otacza. Że mamy poczucie spełnienia, a także jesteśmy otwarci i gotowi na to, co przynosi życie.

"Lekcje Madame Chic" - ten tytuł przyciąga wzrok. Kto nie chciałby pobierać lekcji u samej Madame Szyk?

Francuzki na europejskiej arenie zawsze kojarzone były z elegancją i klasą. Nie określano ich nigdy mianem piękności, ale miały w sobie pewien magnetyzm. Kroczyły dumnie w sobie tylko znanym kierunku.

Jasnym jest, że od dłuższego czasu zasadzałam się na tę pozycję. Zawsze można coś ulepszyć, a niektóre wady wyeliminować. Po dłuższym namyśle śmiało mogę przyznać, że "Lekcje Madame Chic" faktycznie mnie czegoś nauczyły, a raczej uświadomiły mi, że nie muszę w sobie nic zmieniać.

Zarys

Autorka jest Amerykanką, która lata temu wybrała się na wymianę studencką do Miasta Miłości - Paryża. Najpierw na blogu, a następnie pod postacią książki zebrała doświadczenia, o które wzbogaciła się mieszkając z rodziną Chic.

Scott opisuje codzienność Francuzów oraz zmiany, które zaszły w niej samej podczas tej podróży. Famille Chic darzy szczególną sympatią, jednocześnie nie zapominając o Famille Bohemienne. Jak można się domyślić, nazwiska są zmyślone. Ich celem jest zasygnalizowanie czytelnikowi nastawienia poszczególnych rodzin do życia.

Na dłuższą metę wzorowe zachowanie daje największą satysfakcję.

Gdy rozpoczęłam lekturę, pomysł wydał mi się urzekający. Główni bohaterowie, czyli Famille Chic, mają korzenie arystokratyczne. Byłam ciekawa, czym zaskoczą. Co odróżni ich od zwykłych zjadaczy chleba z innych krajów? Czego nauczę się od samej Madame Chic?

Nieidealna

Scott ma lekkie pióro. W przystępny sposób zapoznaje nas z domownikami. Zapewnia minimum intymnych informacji. Zarysowuje zaledwie kontury postaci, które czytelnik wypełnia samodzielnie na podstawie opisów.

Skupia się na rytuałach, które panują w dwóch, pozornie skrajnie różnych, francuskich domach. Wypełnia nasze głowy licznymi anegdotkami i faktycznie uwiarygodnia legendy o swobodzie i niewymuszonej klasie Francuzek. Jednak nic i nikt nie jest idealny.

- Muszi bardzo uważać - powiedziała [Madame Chic] - na to, co podkreśla twoją urodę, a co jej szkodzi. Każda kobieta powinna to robić.

Autorka wypowiada się z niewiarygodnym snobizmem. Wpada w zachwyt nad czymś, co nie jest niczym szczególnym. Nadaje Madame Chic, całej rodzinie, charakter niemal boski. W żaden sposób nie jest obiektywna. Życie, które wiodą jej gospodarze wydało mi się nierealne i na pokaz. Negatywne elementy zdecydowanie przeważają nad pozytywnymi.

Najlepsza rada dotycząca skóry brzmi: zawsze czuj się w niej dobrze.

"Lekcje Madame Chic" to książka poradnik. Jest to zbiór felietonów na wybrane tematy, przy czym podstawą każdego z nich i inspiracją jest właśnie tytułowa postać. Jednak stanowi ona zaledwie niewielką część rozdziału.

Uważaj tylko, żeby nie wykorzystywać tej zaufanej osoby i nie zamęczać jej wszystkimi swoimi problemami. Szanuj jej czas i starannie wybieraj sprawy, o których chcesz jej powiedzieć.

Strony wypełniają słowa samej autorki, która używając swojej gospodyni jako autorytetu usiłuje uczyć nas życia. Oferuje w większości bezużyteczne rady, które, być może, niektórych czytelników zachwycą. Mnie przyprawiły o śmiech, rzadko o zastanowienie.

Duża doza krytyki

Lekcje Madame Chic to bardzo pretensjonalna i bardzo prosta książka. Jest to poradnik, który niewiele wnosi do codzienności. Można się przy nim pośmiać oraz dowiedzieć kilku ciekawych rzeczy.

Nie sprawi, że poczujecie się dobrze we własnej skórze, jeśli będziecie ślepo podążać za radami autorki. Warto zastosować tu sporą dozę krytyki i uwierzyć w siebie. Na pewno powinnyśmy coś w sobie zmienić, ale snobizm nie jest, i nigdy nie będzie, pożądaną cechą.

Kryśka

Romanse. Regularnie do nich wracam, jednak ostatnio częstotliwość naszych spotkań znacząco spadła. Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony do mojej głowy powrócił racjonalizm. Przestałam upiększać i ślepo oddawać się marzeniom. Z drugiej - wydaje mi się, że w życiu każdej z nas potrzeba odrobiny książkowego romantyzmu i nierealności byśmy mogły sprawnie funkcjonować. Codzienność nie zawsze jest usłana różami, a nie istnieje lepsza forma odpoczynku niż ta, którą zapewnia lekki romans z odrobiną humoru. Vi Keeland oferuje nam właśnie taką pozycję. "Bossman" to strzał w dziesiątkę.

O bohaterach

Autorka nie celuje w to, by za pomocą bohaterów przemawiać do najgłębszych, najbardziej atawistycznych i skrytych warstw naszej osobowości. Chce, aby przeciętny czytelnik nawiązał z nimi silną relację, jednocześnie nie zatracając się w nich.
Reese i Chase spełniają swoje zadanie. Ich znajomość kwitnie na naszych oczach. Kibicujemy im, jednocześnie nie będąc do końca pewnymi tego, jak rozwinie się akcja.

Strach nie powstrzyma śmierci. Ale zatrzyma życie.

Keeland stworzyła postaci, które znajdują się na pograniczu autentyzmu i fikcji. Zakochani są piękni, charyzmatyczni, silni oraz niezwykle namiętni. Jednak upadają tak samo jak my. Łamią się i poddają demonom przeszłości. Nie są to bohaterowie skomplikowani, jednak posiadają życie wewnętrzne i są na tyle złożeni, by poznawanie ich historii było przyjemnością.

W domowym zaciszu

"Bossman" to jeden z tych romansów, który szybko zjednuje sobie całe rzesze czytelniczek. Autorka w racjonalny i zrównoważony sposób dobrała cechy głównych bohaterów. Stworzyła ich takimi, jakimi chcemy ich widzieć.

Romanse są po to, byśmy mogły doświadczać miłości, poczucia bezpieczeństwa i nieprzebranych dawek erotyzmu nie wychodząc z domu. Ta pozycja spełnia wszystkie te kryteria i dodaje kilka bonusów. Trafią się chwile, podczas których wspólnie z główną bohaterką spłonimy się rumieńcem,. Momenty pełne zażenowania - jednocześnie śmieszne i straszne. Czasem poczujemy smutek, może nawet złość.

(...) Nie chodzi o to, by zapomnieć o przeszłości. Chodzi o uczynienie jej wspomnieniem i stworzenie przyszłości bez jej wypływu.

Jedno jest pewne. W tej książce nie brakuje emocji. Zaspokaja ona wszystkie czytelnicze potrzeby przeciętnej kobiety, która w ciągu zapracowanego dnia poszukuje chwili ukojenia - azylu pod postacią wykreowanego świata pełnego idealnych mężczyzn, możliwości i romantyzmu.

Azyl

Poszukujecie odpowiedniej dawki erotyzmu? A może pragniecie skupić się na fikcyjnych problemach zamiast na tych realnych, które pojawiają się w codziennym życiu? "Bossman" spełni wasze oczekiwania. W jego ramionach odnajdziecie azyl. To romans, który niezwykle wciąga. Pochłoniecie go w przeciągu jednego dnia zapominając o wszystkim dookoła.

Kryśka

Z romansami, szczególnie fantastycznymi, sprawy przedstawiają się w sposób niejednoznaczny. Z jednej strony wiem, że nie wnoszą do mojego życia nic odkrywczego. Zdaję sobie sprawę z tego, że istnieją wyłącznie w celu niesienia rozrywki i uciechy. Godzę się na to, ponieważ na podorędziu trzymam także książki, które zmuszają mnie do myślenia. Są to lektury, które stanowią dla mnie wyzwanie zarówno intelektualne, jak i emocjonalne.

Nie lubię się powtarzać, a w przypadku romansów jest to dość częste. Nie jest tak, że każda książka tego gatunku jest taka sama. Różnią się fabułą, bohaterami, emocjami, które wywołują. Są unikatowe, ale na swój własny sposób to jedne z najbardziej powtarzalnych i przewidywalnych lektur. Dlatego w pewnym momencie następuje przesycenie. Czytelnika ogarnia odrętwienie.

Niespodzianka

"Feral Sins" wpadła w moje dłonie w wyniku splotu wypadków. Niczego nie planowałam, co więcej nie miałam zamiaru jej czytać, a co dopiero recenzować. Ponownie jednak okazało się, że jestem niepoprawną romantyczką. Nie mogłam się oprzeć. Pochłonęłam ją w przeciągu jednego dnia, co autorka może uznać jednocześnie za pochwałę i obrazę. Książka okazała się nieodparta. Na tyle, że przeczytałam ją bez poszanowania dla pracy, którą włożyła w nią Wright. Zamiast delektować się stylem i rozwijającym się uczuciem, bezczelnie pożerałam strony.

Suzanne Wright zdecydowała się na klasyczny konstrukt - wilkołaki, stada, dwie niespokojne dusze, które wkrótce nawzajem się dopełnią. Seria ma kilka części, jednak każda skupia się na innej parze bohaterów, w związku z czym autorka uznała świat otaczający stado, relacje ludzi i wilkołaków, a także obecność innych nadnaturalnych istot za sprawę drugorzędną.

Skupiła się wyłącznie na gorejącym pomiędzy stadami konflikcie wplątując w sam jego środek dwójkę głównych postaci. Akcja jest prosta, ale intrygująca. Niezgoda sięga wielu lat wstecz i dotyczy najstarszej z relacji rodzinnych - pomiędzy ojcem a synem. Autorka nie zapomniała o elemencie strachu i niepewności - w rozgrywające się wydarzenia włączyła negatywnych bohaterów, czyli przeciwników powstałego związku oraz zdrajcę, który w konsekwencji zagrozi nienarodzonemu życiu.

Wyrazistość

Bohaterowie w romansach fantastycznych muszą być wyraziści. Nie mogą łączyć w sobie wielu sprzecznych cech, ponieważ autor fizycznie ma czasu na budowę tak skomplikowanych osobowości. Czytelnicy wymagają konkretnych cech. Takich, które pozwolą sprecyzować charakter bohatera i przewidzieć jego reakcje. Powinny one sprawić, że zajmiemy jasne stanowisko w stosunku do postaci - określimy, jakie emocje w nas wywołują i czy sprzyjamy ich postępowaniu.

Taryn i Trey, a także cała gama bohaterów drugoplanowych, są właśnie tacy - silni, charyzmatyczni, atrakcyjni. Ich relacje są pełne słownych przepychanek i lojalności. Przemawiają do nas, czytelników. Czasami wywołują uśmiech, chwilami rozdrażnienie. Utrzymują nas w napiętym oczekiwaniu. Chcemy poznać zakończenie, zobaczyć jaki będzie końcowy rozkład sił. Wiemy, że możemy spodziewać się happy endu, a jednak wciąż trwamy w niepewności. Jak autorka poradzi sobie z kulminacyjnym momentem i rozwiązaniem akcji? Czy wszyscy przeżyją?

Wright ma nad nami dużą władzę. Przewidujemy, knujemy, czasami nawet ogarnia nas pycha. Przekonujemy samych siebie, że nic nie może nas zaskoczyć. Tak naprawdę, nigdy nie możemy być do końca pewni, czy autor przypadkiem nie wykona agresywnego zwrotu, który rozbije nasze przypuszczenia w drobny mak.

Typowy romans

"Feral Sins" to typowy romans rodem z Wattpada. Nie zmienia to jednak faktu, że jest dobrą rozrywką pełną namiętności, dominacji i zaborczości. Sprawdza się idealnie w deszczowe ranki, jak i upalne popołudnia, ponieważ, gdy czytamy, znika cały otaczający nas świat.

Kryśka

Subskrybuj: Posty ( Atom )

featured Slider

'Życie erotyczne dyktatorów', Nigel Cawthorne

Zerkamy do dusz

Magnetyzm

'Szklany tron', Sarah J. Maas

Bohaterowie

O magicznej fabule

Pierwotny głód

#Book_Gutting z Jeaniene Frost [Nocny Książę]

Jeaniene Frost - kto to taki?

"Pierwszy dotyk ognia"

"Drugie kuszenie płomienia"

"Bound by Flames"

"Into The Fire"

Dracula

Akcji, krwi! Miłości!

Wyporność

Dla niego

'Magia sprzątania', Marie Kondo

Metoda KonMari

To, co sprawia radość

Dajcie jej szansę

'Lekcje Madame Chic. Opowieść o tym, jak z szarej myszki stałam się ikoną stylu', Jennifer L. Scott

Zarys

Nieidealna

Duża doza krytyki

'Bossman', Vi Keeland

O bohaterach

W domowym zaciszu

Azyl

'Feral Sins', Suzanne Wright

Niespodzianka

Wyrazistość

Typowy romans

O MNIE

Obserwatorzy

Popularne posty

Etykiety

Gdzie zaglądam?

Gość w blog!

INSTAGRAM

Follow @ Bthemez