Wybebeszamy książki: Recenzje

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Recenzje. Pokaż wszystkie posty

Człowiek to skomplikowany mechanizm. Chcemy wieść proste i przyjemne życie. Pragniemy, aby mówić o nas w samych superlatywach. O wadach i pomyłkach chcemy zapomnieć. Kłótnie i niesnaski zamiatamy pod dywan, ponieważ "po to mamy cztery ściany i sufit, aby brudy swoje prać w domu".

Jednak nic nie nakręca nas tak jak cudze sekrety, zgryzoty i deprawacje. O tym lubimy słuchać, ponieważ jest to swego rodzaju zapewnienie, że nasza aktualna sytuacja rodzinna i życiowa, choć nie fantastyczna, zalicza się do dobrych. Smaczku do plotek zawsze dodaje seksualna etykietka. Uwielbiamy zaglądać do cudzych łóżek, szczególnie gdy są to łoża osób, które zapisały się w historii świata - na przykład dyktatorów.

Zerkamy do dusz

O dyktatorach przeciętny zjadacz chleba wie tyle, ile powiedzieli mu na lekcjach historii. Podręczniki zaopatrują nas w niezbędne minimum, ale prawdziwą wiedzę jesteśmy w stanie posiąść dopiero wtedy, gdy sami zaczniemy zgłębiać temat.
Często jest jednak tak, że trudno jest nam wybrać spośród dość zasobnego grona dyktatorów, dlatego poszukujemy pozycji, która każdą z postaci przybliży w przystępny i krótki sposób.

"Życie erotyczne dyktatorów" można zaliczyć do takich właśnie książek z wyjątkiem tego, że skupia się na seksualnym aspekcie życia tyranów. Autor przytacza historyczne fakty, ale służą on jedynie umiejscowieniu kolejnych partnerek na osi czasu. Informuje czytelnika, co oczywiste, o seksualnych przekonaniach i deprawacjach głównych bohaterów.

Każdy rozdział skupia się na innym dyktatorze. Czasami Cawthorne przedstawia losy dynastii. Jednak w każdym przypadku skrupulatnie wymienia i charakteryzuje kolejne kochanki oraz żony. Tworzy ich psychologiczne portrety, a następnie, tak jak mężczyźni, których opisuje, porzuca je na rzecz kolejnych. Do minimum ogranicza fakty z codziennego życia skupiając się raczej na ciekawostkach i najważniejszych, historycznych wydarzeniach.

Poznajemy najbardziej krwawe nazwiska z całkiem niespodziewanej strony. Zaglądamy do dusz, które rozpadają się w rękach od toczącej je zgnilizny i zepsucia. To porażające przeżycie.

Magnetyzm

"Życie erotyczne dyktatorów" to pozycja, która posiada nieodparty magnetyzm. Jest napisana lekkim, przystępnym stylem. Traktuje o tematyce, która napędza umysł ludzki od wielu wieków. Odziera najbardziej przerażające z historycznych postaci z jakichkolwiek resztek godności odsłaniając to, co najbardziej intymne, czyli seksualne przekonania i dewiacje. Sprowadza ich do roli zwierząt, którymi kierują czyste instynkty.

To lektura, od której trudno się oderwać - przynajmniej na początku. Pod koniec zaczynamy odczuwać niesmak. Rozchodzi się tutaj o higienę. Jak długo można zanieczyszczać umysł cudzym życiem seksualnym i ludzką degeneracją? W pewnej chwili staje się to męczące.

Niemniej jednak warto przeczytać.

Kryśka

Pamiętam, gdy po raz pierwszy przeczytałam "Szklany tron". To było jak objawienie. Agresywna bohaterka, zawoalowany oraz niejednoznaczny romans w rytmie zabójczego turnieju i magii.
Emocjom nie było końca. Zachłysnęłam się serią. Praktycznie upiłam się kolejnymi częściami. Później miałam książkowego kaca, który doprowadził do silnego syndromu przejedzenia. Dopiero ostatnio zdecydowałam się ponownie zgłębić świat Adarlanu.

Nie wiem, czego oczekiwałam... Dobrze, przyznam się, że miałam nadzieję znowu przeżyć te uderzenia adrenaliny. Nic w tym dziwnego. Chciałam poczuć dreszcz strachu i odnowić więź z zabójczynią. Napotkałam przeszkodę - rzeczywistość.

Wielokrotnie przekonałam się, że żadna książka nie smakuje tak samo, jak wtedy gdy było się dzieckiem czy nastolatką. W tamtym okresie budowałam świat marzeń, a kolejne pozycje dostarczały mi odpowiednich surowców. Aktualnie dorosłam i porzuciłam ślepy zachwyt, co nie oznacza, że nie potrafię docenić dobrej książki.

"Szklany tron" to pozycja, która skierowana jest głównie do spragnionych wrażeń nastolatek. Posiada wszystkie niezbędne elementy zaczynając od fabuły a kończąc na bohaterach. To trochę bardziej krwiożercza wersja typowego nastoletniego romansidła.

Bohaterowie

Celaena Sardothien. Poznajemy ją w chwili, gdy otrzymuje propozycję, która może ją uratować lub zniszczyć. Jest bohaterką, która szybko zjednuje sobie czytelnicze serca.
Charakteryzuje ją siła charakteru i fizyczna wytrzymałość. Posiada liczne słabości i nieciekawą przeszłość, ale zręcznie lawiruje pomiędzy oskarżeniami oraz uczuciem strachu. Staje naprzeciwko przeciwników realnie ważąc swoje szanse. Nie ucieka, choć potrafi odstąpić od walki. Ceni lojalność i inteligencję. Przyjaciół wybiera z rozmysłem i niechętnie rozdaje zaufanie. W całej swojej glorii posiada także wady, co czyni ją nie tylko wzorcem, ale także człowiekiem.

Oczywistym jest, że autorka w postać głównej bohaterki przelała wszystko, co najlepsze, ale nie można powiedzieć, że zapomniała o pozostałych postaciach.

Chaol i Dorian są, jak zwykle w młodzieżowych książkach, diametralnie różni. Posiadają szerokie rzesze fanek.
W gestii autorki pozostaje utrzymywanie nas w napięciu i decyzja, kto będzie ukochanym Zabójczyni. Śledzimy rozwój wydarzeń. Z niecierpliwością oczekujemy na wskazówki, jednocześnie nigdy do końca nie odrywając oczu od głównego nurtu.

Książka jest wypełniona silnymi, plastycznymi bohaterami. Odgrywają oni pierwszo- lub drugoplanowe role, ale w równym stopniu nadają akcji rytm. Są nieodłącznymi elementami, ponieważ kształtują aktualne wydarzenia lub przygotowują się do przejęcia roli kreatora.

O magicznej fabule

Fabuła podpadałby pod słowo "nieskomplikowana" gdyby nie magia.
Głównym i dominującym wydarzeniem jest turniej, w którym mierzą się ze sobą najgorsi z przestępców - mordercy, rabusie, truciciele. W trakcie starć mają eliminować siebie nawzajem, co ostatecznie umożliwi wyłowienie zwycięscy, czyli zdobywcy tytułu Królewskiego Obrońcy. Byłaby to krwawa, ale regularna walka obostrzona konkretnymi zasadami, jednak w świecie, w którym umierają niewinni, a władzę dzierżą tyrani, nic nie jest proste.

W samym sercu zamku ktoś budzi do życia czarną magię. Karmi ją krwią i ciałem uczestników turnieju. Nic nie zwiastuje kolejnych ataków. W samym centrum wydarzeń znajduje się Celaena, która pewnego dnia odnajduje tajemne wejście. Za nim rozciągają się korytarze, a na ich końcu znajdują się komnaty. W ich wnętrzach kryją się potwory i zmarli. W ścianach drzemie magia. Zabójczyni Adarlanu zostaje naznaczona.

Pierwotny głód

"Szklany tron" to książka pełna emocji, akcji i tajemnic. Piętrzą się jedna na drugiej. Autorka rzuca nam ochłapy, które nie są w stanie zaspokoić pierwotnego głodu - chcemy wiedzieć wszystko. Potrzeba odpowiedzi, dobrze skonstruowana fabuła oraz plastyczni, agresywni bohaterowie sprawiają, że nie sposób oderwać się od lektury. Zaraz po zamknięciu książki, pragniemy otworzyć kolejną część.

Królestwo Adarlanu wzywa.

Kryśka

Sprzątanie - czynność, którą wykonujemy, a przynajmniej powinniśmy, praktycznie codziennie. Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia mierzy się z kurzem, brudem i smugami na szybach. Są tacy, którzy kochają sprzątać. Twierdzą, że pozwala im to odnaleźć spokój i równowagę. Istnieją również osoby, które porządki ochrzciły mianem tortur. Niektórzy zwyczajnie odmawiają, inni pieklą się i rwą włosy z głowy, ale ostatecznie wszyscy musimy w końcu wziąć ścierkę do ręki.

"Sprzątanie tak często kończy się niepowodzeniem, gdyż mamy za dużo rzeczy. Nie przyjmujemy do wiadomości, ile tak naprawdę rzeczy posiadamy. Są porozkładane po całym domu, a więc sprzątając każde miejsce po kolei, nigdy nie mamy pełnego obrazu naszego stanu posiadania."

Należę do grupy, która kocha czystość. Uwielbiam świeży zapach ogarniający dom zaraz po skończonych sprzątaniu. Segregowanie i układanie sprawia mi prawdziwą przyjemność, ale jak każdy z nas zmagam się z nawracającym bałaganem. Właśnie ten nawracający nieporządek - nieposkromiony burdel innymi słowy - budzi w wielu z nas frustrację. Frustracja prowadzi do złości. Ta do rezygnacji. Przychodzi taki moment, że tracimy cały zapał, a pucowanie nabiera wymiaru kary.

Metoda KonMari

Marie Kondo przedstawia się jako ekspertka od sprzątania. Czystością i porządkami zainteresowała się już jako dziecko. Przez lata doskonaliła technikę potykając się o wciąż nawracający nieład. Stosowała szalone gazetkowe metody, tworzyła różnego rodzaju podziały wewnątrz szuflad, a wszystko to po to, by bezlitośnie upchnąć w nie narastającą ilość rzeczy. Składowała i chowała. Wyrzucała, a następnie zapełniała wolną przestrzeń od nowa. Aż nadeszła chwila, podczas której drastycznie zrewidowała swoje poglądy i działania. W ten sposób porzuciła wszelkie poradniki i złote rady. Stworzyła własną metodę sprzątania. Metodę KonMari.

"Gromadzone przez nad przedmioty nie tylko posiadają wartość materialną, ale i trzy dodatkowe: funkcjonalną, informacyjną i emocjonalną. Kiedy dodamy jeszcze rzadkość występowania danego przedmiotu, wzrasta poziom trudności podjęcia decyzji. Trudno pozbyć się rzeczy, która może się jeszcze przydać (wartość funkcjonalna), która zawiera pomocne informacje (wartość informacyjna) i która ma wartość sentymentalną. Jeszcze trudniej wyrzucić przedmioty, które niełatwo jest zdobyć lub zastąpić (rzadkość występowania)."

Na czym ona polega? To bardzo proste i wydaje się, że skuteczne. Opiera się bowiem na psychologii, ograniczonej kategoryzacji i segregacji. Najpierw należy zgromadzić wszystkie rzeczy tej samej kategorii, na przykład ubrania. Następnie sztuka po sztuce bierzemy je do ręki i debatujemy, czy sprawiają nam radość. Jeśli tak - zostają. Jeśli nie - idą do wyrzucenia. W ten sposób jesteśmy w stanie pozbyć się niepojętej ilości rzeczy, które tak naprawdę zachowywaliśmy tylko ze względu na sentyment, cenę lub kurtuazję.

To, co sprawia radość

Wydaje się to dość mgliste? Zgadzam się. Byłam zniechęcona, gdy zaczęłam lekturę. Miałam wrażenie, jakby autorka nie do końca mocno stąpała po ziemi. Radość? Ile razy przeczytałam to słowo wykrzywiałam usta, ale potem zastanowiłam się nad tym. Gdy nie tak dawno robiłam generalne porządki w szafie wyrzuciłam dwa worki ubrań zostawiając tylko te rzeczy, których noszenie było czystą przyjemnością. Kojarzyłam je z pewnością siebie i atrakcyjnością. Wiedziałam, że wystarczy dokupienie kilku sztuk ubrań, bym mogła tworzyć niezliczoną ilość zestawów.

"Nasze rzeczy dokładnie odzwierciedlają historię podjętych przez nas decyzji. Sprzątanie pozwala na dokonanie przeglądu tego, co naprawdę lubimy."

"To, co sprawia nam radość" - może brzmi to niepoważnie, ale ma realne zastosowanie. Jeżeli zadziałamy zgodnie z tym zaleceniem i kilkoma dodatkowymi obostrzeniami mamy szansę wprowadzić spokój i harmonię do naszego domostwa.

Dajcie jej szansę

"Magia sprzątania" ma swoje niepoważne momenty, ponieważ autorka bez wątpienia jest maniaczką sprzątania i układania. Niektóre rady są zabawne i dość nierealne, ale przekaz książki i podane w niej techniki na pewno można uznać za przydatne. Kursy ze sprzątania? Kto by pomyślał, że ludzie faktycznie będą nimi zainteresowani. Jednak trzeba przyznać, że metoda KonMari ma sens i dużą skuteczność.

"Jednak efekt sprzątania polega moim zdaniem na tym, że ludzie poznają, co to zaspokojenie. (...) Gromadzimy rzeczy materialne z tego samego powodu, co jemy - żeby zaspokoić swoje pragnienia. Kompulsywne zakupy, przejadanie się, upijanie to sposoby na złagodzenie stresu."

Jest to poradnik w zwartej formie, który w kilku przypadkach może otworzyć czytelnikowi oczy. Nie jest nowatorski, ale nazywa działania i dowodzi ich efektywności. Dajcie mu szansę.

Kryśka

Są takie książki, które przemawiają do kobiecego "ja" każdej z nas. Nie wmówicie mi, że nie pragnęłyście kiedyś przeistoczyć się z szarej myszki w ikonę stylu. Nie nabiorę się na zapewnienia, że nie posiadacie kompleksów. Ma je każda z nas. Zawsze istniało, istnieje i istnieć będzie coś, co będziemy chciały w sobie zmienić.

Cieszenie się prostymi przyjemnościami oznacza, że życie sprawia nam frajdę. Że jesteśmy w pełni świadomi tego, co nas otacza. Że mamy poczucie spełnienia, a także jesteśmy otwarci i gotowi na to, co przynosi życie.

"Lekcje Madame Chic" - ten tytuł przyciąga wzrok. Kto nie chciałby pobierać lekcji u samej Madame Szyk?

Francuzki na europejskiej arenie zawsze kojarzone były z elegancją i klasą. Nie określano ich nigdy mianem piękności, ale miały w sobie pewien magnetyzm. Kroczyły dumnie w sobie tylko znanym kierunku.

Jasnym jest, że od dłuższego czasu zasadzałam się na tę pozycję. Zawsze można coś ulepszyć, a niektóre wady wyeliminować. Po dłuższym namyśle śmiało mogę przyznać, że "Lekcje Madame Chic" faktycznie mnie czegoś nauczyły, a raczej uświadomiły mi, że nie muszę w sobie nic zmieniać.

Zarys

Autorka jest Amerykanką, która lata temu wybrała się na wymianę studencką do Miasta Miłości - Paryża. Najpierw na blogu, a następnie pod postacią książki zebrała doświadczenia, o które wzbogaciła się mieszkając z rodziną Chic.

Scott opisuje codzienność Francuzów oraz zmiany, które zaszły w niej samej podczas tej podróży. Famille Chic darzy szczególną sympatią, jednocześnie nie zapominając o Famille Bohemienne. Jak można się domyślić, nazwiska są zmyślone. Ich celem jest zasygnalizowanie czytelnikowi nastawienia poszczególnych rodzin do życia.

Na dłuższą metę wzorowe zachowanie daje największą satysfakcję.

Gdy rozpoczęłam lekturę, pomysł wydał mi się urzekający. Główni bohaterowie, czyli Famille Chic, mają korzenie arystokratyczne. Byłam ciekawa, czym zaskoczą. Co odróżni ich od zwykłych zjadaczy chleba z innych krajów? Czego nauczę się od samej Madame Chic?

Nieidealna

Scott ma lekkie pióro. W przystępny sposób zapoznaje nas z domownikami. Zapewnia minimum intymnych informacji. Zarysowuje zaledwie kontury postaci, które czytelnik wypełnia samodzielnie na podstawie opisów.

Skupia się na rytuałach, które panują w dwóch, pozornie skrajnie różnych, francuskich domach. Wypełnia nasze głowy licznymi anegdotkami i faktycznie uwiarygodnia legendy o swobodzie i niewymuszonej klasie Francuzek. Jednak nic i nikt nie jest idealny.

- Muszi bardzo uważać - powiedziała [Madame Chic] - na to, co podkreśla twoją urodę, a co jej szkodzi. Każda kobieta powinna to robić.

Autorka wypowiada się z niewiarygodnym snobizmem. Wpada w zachwyt nad czymś, co nie jest niczym szczególnym. Nadaje Madame Chic, całej rodzinie, charakter niemal boski. W żaden sposób nie jest obiektywna. Życie, które wiodą jej gospodarze wydało mi się nierealne i na pokaz. Negatywne elementy zdecydowanie przeważają nad pozytywnymi.

Najlepsza rada dotycząca skóry brzmi: zawsze czuj się w niej dobrze.

"Lekcje Madame Chic" to książka poradnik. Jest to zbiór felietonów na wybrane tematy, przy czym podstawą każdego z nich i inspiracją jest właśnie tytułowa postać. Jednak stanowi ona zaledwie niewielką część rozdziału.

Uważaj tylko, żeby nie wykorzystywać tej zaufanej osoby i nie zamęczać jej wszystkimi swoimi problemami. Szanuj jej czas i starannie wybieraj sprawy, o których chcesz jej powiedzieć.

Strony wypełniają słowa samej autorki, która używając swojej gospodyni jako autorytetu usiłuje uczyć nas życia. Oferuje w większości bezużyteczne rady, które, być może, niektórych czytelników zachwycą. Mnie przyprawiły o śmiech, rzadko o zastanowienie.

Duża doza krytyki

Lekcje Madame Chic to bardzo pretensjonalna i bardzo prosta książka. Jest to poradnik, który niewiele wnosi do codzienności. Można się przy nim pośmiać oraz dowiedzieć kilku ciekawych rzeczy.

Nie sprawi, że poczujecie się dobrze we własnej skórze, jeśli będziecie ślepo podążać za radami autorki. Warto zastosować tu sporą dozę krytyki i uwierzyć w siebie. Na pewno powinnyśmy coś w sobie zmienić, ale snobizm nie jest, i nigdy nie będzie, pożądaną cechą.

Kryśka

Romanse. Regularnie do nich wracam, jednak ostatnio częstotliwość naszych spotkań znacząco spadła. Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony do mojej głowy powrócił racjonalizm. Przestałam upiększać i ślepo oddawać się marzeniom. Z drugiej - wydaje mi się, że w życiu każdej z nas potrzeba odrobiny książkowego romantyzmu i nierealności byśmy mogły sprawnie funkcjonować. Codzienność nie zawsze jest usłana różami, a nie istnieje lepsza forma odpoczynku niż ta, którą zapewnia lekki romans z odrobiną humoru. Vi Keeland oferuje nam właśnie taką pozycję. "Bossman" to strzał w dziesiątkę.

O bohaterach

Autorka nie celuje w to, by za pomocą bohaterów przemawiać do najgłębszych, najbardziej atawistycznych i skrytych warstw naszej osobowości. Chce, aby przeciętny czytelnik nawiązał z nimi silną relację, jednocześnie nie zatracając się w nich.
Reese i Chase spełniają swoje zadanie. Ich znajomość kwitnie na naszych oczach. Kibicujemy im, jednocześnie nie będąc do końca pewnymi tego, jak rozwinie się akcja.

Strach nie powstrzyma śmierci. Ale zatrzyma życie.

Keeland stworzyła postaci, które znajdują się na pograniczu autentyzmu i fikcji. Zakochani są piękni, charyzmatyczni, silni oraz niezwykle namiętni. Jednak upadają tak samo jak my. Łamią się i poddają demonom przeszłości. Nie są to bohaterowie skomplikowani, jednak posiadają życie wewnętrzne i są na tyle złożeni, by poznawanie ich historii było przyjemnością.

W domowym zaciszu

"Bossman" to jeden z tych romansów, który szybko zjednuje sobie całe rzesze czytelniczek. Autorka w racjonalny i zrównoważony sposób dobrała cechy głównych bohaterów. Stworzyła ich takimi, jakimi chcemy ich widzieć.

Romanse są po to, byśmy mogły doświadczać miłości, poczucia bezpieczeństwa i nieprzebranych dawek erotyzmu nie wychodząc z domu. Ta pozycja spełnia wszystkie te kryteria i dodaje kilka bonusów. Trafią się chwile, podczas których wspólnie z główną bohaterką spłonimy się rumieńcem,. Momenty pełne zażenowania - jednocześnie śmieszne i straszne. Czasem poczujemy smutek, może nawet złość.

(...) Nie chodzi o to, by zapomnieć o przeszłości. Chodzi o uczynienie jej wspomnieniem i stworzenie przyszłości bez jej wypływu.

Jedno jest pewne. W tej książce nie brakuje emocji. Zaspokaja ona wszystkie czytelnicze potrzeby przeciętnej kobiety, która w ciągu zapracowanego dnia poszukuje chwili ukojenia - azylu pod postacią wykreowanego świata pełnego idealnych mężczyzn, możliwości i romantyzmu.

Azyl

Poszukujecie odpowiedniej dawki erotyzmu? A może pragniecie skupić się na fikcyjnych problemach zamiast na tych realnych, które pojawiają się w codziennym życiu? "Bossman" spełni wasze oczekiwania. W jego ramionach odnajdziecie azyl. To romans, który niezwykle wciąga. Pochłoniecie go w przeciągu jednego dnia zapominając o wszystkim dookoła.

Kryśka

Z romansami, szczególnie fantastycznymi, sprawy przedstawiają się w sposób niejednoznaczny. Z jednej strony wiem, że nie wnoszą do mojego życia nic odkrywczego. Zdaję sobie sprawę z tego, że istnieją wyłącznie w celu niesienia rozrywki i uciechy. Godzę się na to, ponieważ na podorędziu trzymam także książki, które zmuszają mnie do myślenia. Są to lektury, które stanowią dla mnie wyzwanie zarówno intelektualne, jak i emocjonalne.

Nie lubię się powtarzać, a w przypadku romansów jest to dość częste. Nie jest tak, że każda książka tego gatunku jest taka sama. Różnią się fabułą, bohaterami, emocjami, które wywołują. Są unikatowe, ale na swój własny sposób to jedne z najbardziej powtarzalnych i przewidywalnych lektur. Dlatego w pewnym momencie następuje przesycenie. Czytelnika ogarnia odrętwienie.

Niespodzianka

"Feral Sins" wpadła w moje dłonie w wyniku splotu wypadków. Niczego nie planowałam, co więcej nie miałam zamiaru jej czytać, a co dopiero recenzować. Ponownie jednak okazało się, że jestem niepoprawną romantyczką. Nie mogłam się oprzeć. Pochłonęłam ją w przeciągu jednego dnia, co autorka może uznać jednocześnie za pochwałę i obrazę. Książka okazała się nieodparta. Na tyle, że przeczytałam ją bez poszanowania dla pracy, którą włożyła w nią Wright. Zamiast delektować się stylem i rozwijającym się uczuciem, bezczelnie pożerałam strony.

Suzanne Wright zdecydowała się na klasyczny konstrukt - wilkołaki, stada, dwie niespokojne dusze, które wkrótce nawzajem się dopełnią. Seria ma kilka części, jednak każda skupia się na innej parze bohaterów, w związku z czym autorka uznała świat otaczający stado, relacje ludzi i wilkołaków, a także obecność innych nadnaturalnych istot za sprawę drugorzędną.

Skupiła się wyłącznie na gorejącym pomiędzy stadami konflikcie wplątując w sam jego środek dwójkę głównych postaci. Akcja jest prosta, ale intrygująca. Niezgoda sięga wielu lat wstecz i dotyczy najstarszej z relacji rodzinnych - pomiędzy ojcem a synem. Autorka nie zapomniała o elemencie strachu i niepewności - w rozgrywające się wydarzenia włączyła negatywnych bohaterów, czyli przeciwników powstałego związku oraz zdrajcę, który w konsekwencji zagrozi nienarodzonemu życiu.

Wyrazistość

Bohaterowie w romansach fantastycznych muszą być wyraziści. Nie mogą łączyć w sobie wielu sprzecznych cech, ponieważ autor fizycznie ma czasu na budowę tak skomplikowanych osobowości. Czytelnicy wymagają konkretnych cech. Takich, które pozwolą sprecyzować charakter bohatera i przewidzieć jego reakcje. Powinny one sprawić, że zajmiemy jasne stanowisko w stosunku do postaci - określimy, jakie emocje w nas wywołują i czy sprzyjamy ich postępowaniu.

Taryn i Trey, a także cała gama bohaterów drugoplanowych, są właśnie tacy - silni, charyzmatyczni, atrakcyjni. Ich relacje są pełne słownych przepychanek i lojalności. Przemawiają do nas, czytelników. Czasami wywołują uśmiech, chwilami rozdrażnienie. Utrzymują nas w napiętym oczekiwaniu. Chcemy poznać zakończenie, zobaczyć jaki będzie końcowy rozkład sił. Wiemy, że możemy spodziewać się happy endu, a jednak wciąż trwamy w niepewności. Jak autorka poradzi sobie z kulminacyjnym momentem i rozwiązaniem akcji? Czy wszyscy przeżyją?

Wright ma nad nami dużą władzę. Przewidujemy, knujemy, czasami nawet ogarnia nas pycha. Przekonujemy samych siebie, że nic nie może nas zaskoczyć. Tak naprawdę, nigdy nie możemy być do końca pewni, czy autor przypadkiem nie wykona agresywnego zwrotu, który rozbije nasze przypuszczenia w drobny mak.

Typowy romans

"Feral Sins" to typowy romans rodem z Wattpada. Nie zmienia to jednak faktu, że jest dobrą rozrywką pełną namiętności, dominacji i zaborczości. Sprawdza się idealnie w deszczowe ranki, jak i upalne popołudnia, ponieważ, gdy czytamy, znika cały otaczający nas świat.

Kryśka

Nasi koci towarzysze

Towarzyszą nam całe życie. Czają się w domowych zakamarkach. Przechadzają po ciemnych, plugawych uliczkach. Przeciągają się i wylegują na rozgrzanych placach. Koty. Dzisiaj darzymy je, przeważnie, wielką sympatią. Są wiernymi towarzyszami, ponieważ w chwili, gdy uznają człowieka za "swojego" pozostają z nim na zawsze. Przesiadują na kolanach, zaburzają codzienną pracę i stanowią kłębek nieskończonej, ale pragmatycznej miłości.

"(...) 'nie ma już kota na statku' (franc. synonim 'nie ma żywej duszy'). Bo jeśli choć jeden kot znajdował się na pokładzie, mimo że nie było śladu załogi, statek nie był uważany za opuszczony."

Obecnie bez problemu znajdują dom, zarówno materialny, jak i ten w naszych sercach, ale nie zawsze tak było. Przez wiele wieków koty, szczególnie czarne, obarczano winą za wszelkie zło tego świata. Nie byli dla nich łaskawi słudzy Kościoła, obawiali się ich ludzie oświeceni. Swoim bezwzględnym wzrokiem i wrodzoną niezależnością budziły niepokój, który wielu wolało przeradzać w bezpodstawny strach. Koty, tak jak wszystkie zwierzęta, należy szanować. Odznaczają się inteligencją i nieprzeciętną przebiegłością. Nie podlegają regułom, których my tak potrzebujemy, by przetrwać. Chadzają własnymi ścieżkami oraz wytyczają drogi. Nie podążają ślepo, ale również nie osieracają.

Koci odcisk na kartach historii

Nie od dziś wiadomo, że największy popłoch wśród społeczeństwa budzi inteligencja, która w rękach sprawnego szermierza może być bronią. Widzimy ją w oczach kotów. W połączeniu z czarną sierścią i nocną wizją łatwiej było uznać te zwierzęta za przekleństwo niż błogosławieństwo. Ich krwią przez wieki sycono obrzydliwą ludzką żądzę posoki i okrucieństwa.

"Według innej legendy czarownice posiadały trzecią pierś - by karmić nią swojego czarnego kota. W ten sposób dzieliły z nim szatańskie moce. Mówiono nawet, że niektóre czarownice pozwalały swoim czarnym kotom ssać swoją krew."

"Tajemniczy czarny kot" w schludny sposób nakreśla dzieje czarnego kota i przedstawicieli tego gatunku w ogóle. Od starożytności po współczesność - uczestniczymy w przeglądzie historii, która, co nie jest zaskoczeniem, lubi się powtarzać. Autorka skupiła się na ciekawych anegdotkach i skondensowanych opisach relacji człowiek-kot w poszczególnych epokach. Przybliża czytelnikowi nie tylko przeszłość, ale również przesądy i legendy - te pokryte kurzem i te przetrwałe do dnia dzisiejszego.

"Koty to tygrysy biednych diabłów"

To pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika kotów, jak również dla kogoś, kto poszukuje rozrywki w upalny dzień. "Tajemniczy czarny kot" pozwala na odpowiedni zachwyt postacią naszego bohatera - jego odwagą, sprytem i mocą, która umożliwiła mu w tak znaczący sposób odcisnąć się na kartach ludzkiej historii.

Książka przeczytana i zrecenzowana dzięki uprzejmości Oficyny Wydawniczej Alma-Press.

Dziękuję. :)

Recenzja jest w całości moją subiektywną opinią.

Kryśka

Lata 60 w USA

Każdy choć raz w życiu powinien przeczytać pozycję traktującą o przemianach społecznych i kulturowych, które zachodziły w latach 60 w USA. Zapoznać się z tematem segregacji rasowej, która wtedy była potężnym, ale świadomie unikanym problemem. Czasami jednak zanim sięgniemy po poważniejsze pozycje potrzebujemy swoistego zaproszenia pod postacią przystępnej i wciągającej opowieści.

"Po mojemu, jakby Bóg chciał, żeby biali i kolorowi przebywali tak blisko siebie przez tak dużą część dnia, to uczyniłby nas daltonistami(...)."

W przeciwieństwie do typowych historycznych książek, które skupiają się na "suchych" faktach, Kathryn Stockett oferuje czytelnikowi ludzkie i osobiste spojrzenie na sprawę. Skupia się na tym, by odbiorca zrozumiał, że historia spisana na kartach przeszłości dotyczy społeczeństwa, które niczym nie różni się od nas. Bezosobowym linijkom tekstu z podręczników nadaje ludzkie, ułomne oblicze.

Wojna podjazdowa

Akcja umiejscowiona jest w niewielkim miasteczku na południu Stanów Zjednoczonych. Autorka za pomocą niewielkiego zbioru typowych osobowości ukazuje problem segregacji rasowej, który dotyczy całej populacji. Poznajemy większość mieszkańców, ale skupiamy się na wybranych postaciach - Skeeter, Aibileen i Minny. Z ich pomocą poznajemy historię zarówno uprzywilejowanej części społeczeństwa, jak i tej która cierpi z powodu dyskryminacji. Razem z nimi doświadczamy, planujemy i ponosimy konsekwencje swoich działań.

"Biała pani nigdy nie zapomina. I nie odpuści, póki nie umrzesz."

W tak małej mieścinie, walka o prawa osób ciemnoskórych przypominała wojnę podjazdową. Każdemu krokowi w przód towarzyszą dwa w tył. Najmniejszy postęp cieszy - nawet jeśli są to wyszeptane słowa poparcia i współczucie ukryte na wielkimi, przerażonymi oczami.

"Zasada numer jeden z podręcznika łapania mężów autorstwa pani Charlotte Phelan głosiła, że ładne i drobne dziewczęta powinny podkreślać urodę makijażem oraz wyprostowaną sylwetką, wysokie i nieciekawe zaś funduszem powierniczym."

"Służące" to przede wszystkim książka o problemie segregacji rasowej, ale porusza także temat ludzkiej natury. Autorka skrupulatnie analizuje motywy, które popychają nas do działania. W niewymuszony sposób uwidacznia największe słabości ludzkiego charakteru i silną potrzebę akceptacji.
Zarysowuje obraz środowiska, które działa na zasadzie kar i nagród według niepisanych, nielogicznych reguł. W mniejszym lub większym stopniu należą do niego wszyscy, jednak podział ról społecznych jest dyktowany w nienaturalny sposób.

Nośniki

Dla laika "Służące' będą przyjemnym i naturalnym wstępem do lekcji historii. Ktoś bardziej obeznany na pewno również odnajdzie się w perypetiach bohaterów z małego miasteczka, którzy walczą w światowej sprawie. Kathryn Stockett uplastyczniła postacie i nadała im konkretny cel - stały się one nośnikiem wiedzy, inspiracji i przestrogi.

Kryśka

Wielki powrót

Sara Weronika Sokolska - nadworna wiedźma, która wielu czytelników oczarowała mroczną, tajemniczą przeszłością oraz ciętym humorem - powraca.

Z Magdaleną Kubasiewicz spotkałam się za sprawą książki, o której w recenzenckim świecie było bardzo głośno.
"Spalić wiedźmę" najpierw wywołała niepewność, następnie dzikie uzależnienie, by w końcu pozostawić po sobie magicznego kaca. Pragnęłam więcej, jednak musiałam uzbroić się w cierpliwość. Los tak chciał, że dopiero wczoraj udało mi się zostać sam na sam z drugą częścią przygód czarownicy. To były piękne godziny, podczas których miałam wrażenie, jakbym nigdy nie opuściła Krakowa. Miasto rozwarło przede mną swoje bramy. Ponownie dopuściło do licznych sekretów, na straży których stała kobieta-zagadka. Sanika.

Odpowiedzi, akcji, krwi!

Serce drżało mi w piersi, gdy zagłębiałam się w uniwersum. Potrzebowałam odpowiedzi, akcji i krwi. Autorka zaoferowała mi wszystkie te elementy i jeszcze więcej. Poznałam bliżej każdą z postaci. Uchylono przede mną rąbka tajemnicy, jednocześnie nie odsłaniając wszystkich kart. Nasyciłam swój detektywistyczny pierwiastek.

Kubasiewicz ponownie postawiła główną bohaterkę przed sprawą natury magicznej, której sedno i motyw umykają nam, przeciętnym czytelnikom, aż do samego końca. Są duchy, strzały, niesłuszne oskarżenia, ale przede wszystkich jest wściekłość, która przeciera zaspane oczy. Po raz kolejny przeszłość żąda zapłaty z naliczonymi, nadnaturalnymi odsetkami.
Akcja rozwija się niezwykle szybko, nie pozostawiając nam chwili na oddech. Z jednej strony sprawiło to, że nie byłam w stanie oderwać się od książki. Z drugiej, mam wrażenie, że umknęły mi przez to niewielkie detale dotyczące miasta i postaci. Wciąż pozostają dla mnie zagadką. Nie zgłębiłam ich psychiki, nie odarłam z sekretów. Podejrzewam, że autorka jeszcze długo będzie trzymać mnie w niepewności. Nie odda ich myśli bez solidnej walki i kolejnych części. Przynajmniej taką mam nadzieję.

Mroczny klimat

"Wiedźma Jego Królewskiej Mości" utrzymana jest w mrocznym, ciężkim klimacie, który współgra z charakterem głównej bohaterki. Sara jest silną, nieprzystępną osobowością, która wielu może przytłoczyć. Oferuje niewiele informacji o rozgrywającej się fabule, a także o sobie samej, w zamian żądając całkowitej uwagi i pełnego zaangażowania.
Wszystko albo nic.
Sięgając po tę pozycję, trzeba być gotowym na wyłączenie z aktualnej rzeczywistości. Wkraczamy w świat magii, smoków i wątpliwych rycerzy, którzy nigdy nie widzieli konia, a co dopiero białego.

Pozwólcie pochłonąć się magii.

Kryśka

Zapomnieni

Czasami pragniemy zapomnieć. Chcemy stać się niewidzialni. Chwilami samotność to wszystko, czego potrzebujemy. Lena nie dopominała się o żadną z tych rzeczy. Budząc się na ziemi w brudnej alejce rozpoczęła życie, o którym nic nie wiedziała. Nie znała daty swoich urodzin, ludzi, którzy krążyli dookoła niej, miejsca, do którego ma podążać, by zdobyć odpowiedzi. Jedyne co pamiętała, to swoje imię.

Poddając się przyciąganiu, bez domu i bez pieniędzy, przemierzała kolejne kilometry. Aż dotarła do małego miasteczka w Colorado. Tam czekali na nią oni.

Krąg z tatuaży

Już pierwsze strony zapowiadają, że będzie to seria, a nie samodzielna pozycja. Autorka zdecydowała się ograniczyć informacje dotyczące bohaterów do niezbędnego minimum. Nie znamy ich przeszłości. Nie wiemy dokąd zmierzają, ani komu mogą ufać. Jesteśmy równie bezbronni jak ósemka młodych dorosłych, więc ułatwia nam to utożsamienie się z nimi.

Można podejrzewać, że jest to zwykła opowieść o dziewczynie, która cierpi na amnezję. Nic bardziej mylnego. Street wprowadziła elementy paranormalne, które sprawiły, że cała historia nabrała tajemniczego i niebezpiecznego charakteru.
Lena, podobnie jak inne postacie, posiada osobliwe umiejętności, a mianowicie czyta ludzkie aury. Na ich podstawie potrafi określić, czy człowiek jest dobry czy zły. Wyczuwa niebezpieczeństwo, które niosą ze sobą ludzie.

Na nadgarstku nosi tatuaż. Jedyny element łączący ją z innymi. Realny dowód na to, że znali się w poprzednim życiu, którego nie pamiętają.

Tajemnica i uczucie grozy, powstałe na pierwszych stronach książki, stają się narzędziem w dłoniach autorki. Umiejętnie zmienia ich natężenie. Zależnie od sytuacji pobudza lub usypia czytelnika, symulując bezpieczeństwo i domowe ciepło. W rzeczywistości przygotowuje nas na nadchodzące w kolejnych częściach serii wydarzenia. Akcja rozwija się powoli, ale jakimś sposobem wciąga czytelnika. Oderwanie się od książki okazuje się praktycznie niemożliwe.

Silne kontrasty

Główną bohaterką oraz narratorką jest Lena. To sympatyczna i dobra dziewczyna. Bohaterka idealna. Skromna, ładna, mądra i urocza, o wymarzonej aparycji. Postać, którą jednocześnie bardzo lubimy, jak również po cichu nienawidzimy. Pomimo wielu cech, których trudno jej nie zazdrościć, Lena odznacza się chłodną głową i statecznym charakterem. Jest rozsądną osobą, a relacja, którą zdaje czytelnikowi, utrzymana jest w podobnym tonie - energicznym i żywym, ale poukładanym.

Autorka zdecydowała się na silne kontrasty w kwestii bohaterów. Każdego cechuje inny charakter. Tak jakby symbolizowali inne siły. Osobno posiadają wiele wad i słabości, ale razem są obrazem siły.

Street oferuje czytelnikowi naprawdę interesującą książkę. Motyw tatuaży i zbiorowej amnezji nie jest nowatorski, ale zdecydowanie przyciąga uwagę. Odbiorca skupia się nie tylko na sekretach i potencjalnym niebezpieczeństwie, ale również relacjach łączących bohaterów.

"Forgotten" niezwykle wciąga. Warto poświęcić jej chwilę.

Kryśka

Znacie to uczucie?

Znacie to uczucie, gdy otwieracie paczkę, wyjmujecie książkę, bierzecie inauguracyjny łyk herbaty, przesuwacie oczami po pierwszych słowach i już wiecie... Wiecie, że przepadliście na kilka następnych godzin. Nie ma zawahania, ani niezręcznego przewracania stron. Jesteście tylko Wy, bohaterka i rozwijająca się historia.

"Złodziej stulecia" to książka z założenia młodzieżowa, ale w dzisiejszym świecie gatunek to tylko etykietka, która pozwala czytelnikowi zlokalizować książkę w księgarni. Ta konkretna pozycja zainteresuje o wiele bardziej rozbudowaną grupę odbiorców. Gaja Kołodziej wprowadziła na rynek perełkę. Zanim zagłębimy się w porywającą fabułę, powinniśmy oddać honor warsztatowi pisarskiemu autorki. Operowanie językiem polskim to nie lada sztuka, a w tej pozycji słowa niosły mnie jak na skrzydłach.

Θ

Główną bohaterką jest Wiktoria - studentka, siostra, młoda kobieta. Niczym nie wyróżniałaby się z tłumu, gdyby nie jej androgyniczna uroda i zamiłowanie do robotów. Jak każdy umysł ścisły, dziewczyna wyłapuje nawet najmniejsze niuanse, dokładnie je analizuje, a następnie podejmuje odpowiednie działania służące demaskacji. Nic więc dziwnego, że odkryty pewnego dnia tajemniczy symbol Thetha stał się jej obsesją. Czy istnieje coś bardziej fascynującego i porywające niż poszukiwanie Złodzieja stulecia? Ponieważ to właśnie on kryje się za jedną z liter greckiego alfabetu.

Naturalnym jest, że zaintrygowała mnie fabuła. Tempo wydarzeń w pewnych momentach odbierało dech - nie tylko ze względu na ich raptowność, ale także nieprzewidywalność. Jednak z każdą przewróconą kartką postać Wiktorii również stawała się coraz bardziej intrygująca. Z jednej strony była Iron Woman - silną i niezwyciężoną, pokonującą przeciwności losu i walczącą o swoją pozycję. Z drugiej? Okazała się delikatną dziewczyną, w której gorały dwa pierwotne pragnienia - miłości i akceptacji. Czyż nie zna ich każda z nas?

Wszyscy bohaterowie zapadają w pamięć. Mają swoje wady i zalety. Odciskają w czytelniczych sercach piętno, zmieniając nas w ten czy inny sposób. Jednak, zgodnie z założeniem, to własnie Wiktoria okazała się postacią, z którą się utożsamiłam. Jestem pewna, że każdy odnajdzie z nią nić porozumienia.

Kompleksowa

"Złodziej stulecia" odznacza się wyjątkowy bohaterami, ale także niebanalną fabułą, o czym wspominam nie po raz pierwszy. Autorka zręcznie splotła w gładką całość poszukiwanie nieuchwytnego przestępcy oraz codzienne życie bohaterki.
Przedstawiła czytelnikowi dość rozległy odcinek czasu w skondensowanej formie, która zawierała jedynie wartościowe informacje. Pominęła zbędne "zapychacze", skupiając się na tym, co zainteresuje odbiorcę. Jednocześnie w niewymuszony sposób przemyciła dość dużą liczbę komunikatów o Wiktorii, jej rodzinie, znajomych, studiach i codziennych aktywnościach czyniąc książkę kompleksową.

Lektura objętościowo nie przytłacza i bardzo szybko się czyta. Autorka postarała się o przystępność treści i autentyczność bohaterów. Zaoferowała pozycję, która wiele młodych osób może zainteresować literaturą, a starych wyjadaczy na chwile oderwie od monotonii dnia codziennego. Czy można chcieć czegoś więcej?

Książka przeczytana i zrecenzowana dzięki uprzejmości Wydawnictwa Lucky oraz autorki.

Dziękuję. :)

Recenzja jest w całości moją subiektywną opinią.

Kryśka

Błędne domysły

Obcokrajowcy opisują napotkane na ulicach polskie twarze jako "obojętne" lub "neutralne". Nie można winić ich za to, że te dwie cechy przypisują również naszych charakterom. Jak błędne są to domysły pojmuję dopiero teraz. W naszych sercach goreją emocje tak gwałtowne i nieokiełznane, że praktycznie spalają nas od wewnątrz.

Jak inaczej wyjaśnić fakt, iż K.N.Haner szturmem przejęła kategorię romans i w niepojęty sposób zawojowała całe rzesze kobiet. Jej najnowsza książka już w przedsprzedaży zajmuje czternaste miejsce na liście bestsellerów empik. Kolejne nadchodzą, a te napisane sprzedają się jak "świeże bułeczki". Nie jest tajemnicą, że kobiety pragną w romansach dwóch rzeczy: miłości i seksu. Jednak to nie wszystko. Należy sięgnąć głębiej, na samo dno duszy, która w codziennym życiu jest pochłonięta nauką, pracą, rodziną i rozlicznymi obowiązkami. Autorce udało się sprecyzować dokładne zapotrzebowanie omawianej grupy i przelać je na papier w przystępnej formie.

Królowa dramatu

"Piekielna miłość" to druga część serii Mafijnej, kontynuacja historii Nicole i Marcusa. Jeżeli mieliście juz styczność z Haner to na pewno przewidujecie, czego się spodziewać. Dla tych, którzy pierwszy raz wstępują na nieznane terytorium - K.N.Haner to autorka, która nie bez powodu została ochrzczona Królową Dramatu. Jej książki są pełne kłótni, seksu i ostrych, nieprzejednanych emocji. Regularne wyrzuty adrenaliny do krwi? Gwarantowane.

Historia obecnych bohaterów to opowieść o dwójce ludzi, którzy wzrastali w mafijnym świecie zajmując zupełnie odmienne pozycje - kata i ofiary. Gdy splatają się ich ścieżki, czytelnik nie ma wątpliwości, że połączy ich agresywne uczucie. Nie jest jednak świadom na jakie zniszczenia będzie narażona ich relacja. Jak okrutne rany przyjmą ich dusze. Autorka uderza z pełną siłą.

"Jestem kartą przetargową i mam tego świadomość. Łudzę się jednak, że mimo wszystko wszyscy odnajdziemy w końcu odpowiednią drogę. I nieważne, co było, bo to, co będzie, może być o wiele lepsze. Wystarczy jedynie nauczyć się tak trudnej rzeczy. Wybaczenia."

Odbiorcę z bohaterami łączą specyficzne więzi. Z jednej strony jesteśmy świadomi, że tak drastyczne przeżycia są niezwykle rzadkie. Mafijny świat? Przeciętny śmiertelnik nie ma z nim styczności. Wiemy o nim tyle, ile dowiemy się z książek, filmów, gazet. Zależnie od tego, jak bujna jest nasza wyobraźnia, na tyle wyolbrzymiamy poznane fakty. Z drugiej strony nie potrafimy wyłączyć empatii. Brutalne opisy powodują ucisk w piersi.

Tak silna dramaturgia na pewno przemówi do czytelników, którzy poszukują silnych emocji. Ci bardziej pragmatyczni mogą chwilami uznać ją za przytłaczającą. Osobiście? Szłam przez książkę małymi kroczkami i okazało się to najlepszym rozwiązaniem. Nie zachłysnęłam się natłokiem wrażeń. Dawkowałam agresję i ból, którymi emanowali bohaterowie.

"... kocham go i nienawidzę jednocześnie. Moje serce rozdarte jest na pół. Część mnie chce o nim zapomnieć, ale to przecież niemożliwe. Rozsądek też każe mi iść naprzód, bez niego. Muszę odnaleźć siebie, bo jestem zagubiona we własnym piekle na ziemi. Piekle, które teraz dzieje się w mojej głowie i każdego dnia pali mnie od środka, a ja nie mogę chociażby krzyknąć, bo mam wrażenie, że mój ból i żal spali wszystko wokół mnie."

Oczekiwanie

Autorka rozwija się w zaskakująco szybkim tempie. Zbiera coraz większą fanowską społeczność. Jestem ciekawa jej kolejnych książek. Który kierunek obierze? Jakie emocje postara się usidlić tym razem?

Książka przeczytana i zrecenzowana dzięki uprzejmości Wydawnictwa Editio Red oraz autorki.

Dziękuję. :)

Recenzja jest w całości moją subiektywną opinią.

Kryśka

Specjalizacja

Można powiedzieć, że z biegiem lat wyspecjalizowałam się w czytaniu. Szczególnie fantastyki, z uwzględnieniem książek anglojęzycznych. Brak bariery językowej sprawia, że każdy bohater i wydarzenie wydają się bardziej namacalni niż w tłumaczeniu. Czasami lektura pochłania mnie tak bardzo, że zwyczajnie nie jestem w stanie oderwać się od stron. Ma to katastrofalne skutki na drugi dzień, ale zapewnia unikalne uczucie "odlotu". Jakby czytelnik był na lekkim rauszu.

"Ancient Magic" oferuje właśnie takie odczucia. I to już od pierwszych stron, ale czy oznacza to, że jest idealną książką?

Smakołyki

Trzy młode dziewczyny budzą się w nieznanym sobie miejscu. Nie rozpoznają swoich twarzy. Nie pamiętają. Nie posiadają wspomnień. Wiedzą tylko jedno. Muszą uciekać. Od tamtej przerażającej chwili, ich życie to ciągły bieg. Niezwykle wyczerpujący. Nużący i odzierający z sił.

"Ancient Magic" wciąga niemal od razu. Trzy bezimienne dziewczyny i wbudowany rozkaz: uciekaj. Te słowa wpompowują w nasze żyły potężną dawkę adrenaliny, ale to nie koniec! Jest to fantastyka, więc nie może zabraknąć również magicznych smakołyków.

Autorka postawiła na żywioły. Nie bała się śmiałego połączenia i podjęła ryzykowne kroki. Wprowadziła czytelnika w świat magii, demonów i zwyczajnych ludzi. Uformowała rzeczywistość, która nie była dla mnie do końca jasna i przejrzysta. Wiele w niej było niedopowiedzeń, jednak odczucie nie było silne. Miałam po prostu wrażenie, że za każdym razem, gdy zaczynam lekturę, przekraczam niewidzialną membranę. Przechodzę przez nią, godząc się na lekkie niejasności i silną dawkę magii.

Narratorką jest jedna z dziewczyn - Cass. Można powiedzieć, że ma miejsce faworyzacja. Autorka szczególną uwagą otacza właśnie ją, choć pozostaje sprawiedliwa i oczami Cass oddaje postacie jej przybranych sióstr. Ich moce, słabości i atuty. Wyraźnie rozgranicza te trzy bohaterki, skupiając się na tym, by każda z nich symbolizowała inną moc. Osobno mają być silne, ale razem - niezwyciężone.

Bąbelki

Tak jak w większości współczesnego fantasy, tak i tutaj rozgrywa się romans. Dla zainteresowanych. Aidan jest silny, męski i niepokonany. Przyciąga serce czytelniczki, ale jednocześnie, w całej swojej glorii, wydaje się nierealny. Zbyt idealny. Znacie to uczucie. Autorka uczyniła go zbyt perfekcyjnym, choć na pewno miała jak najlepsze chęci.

Razem z Cass udają się na poszukiwania starożytnego zwoju, który zawiera spis najsilniejszych istot nadnaturalnych. By odpowiednio zbilansować romans, akcja musiała nabrać tempa. Z tego względu wydarzenia rozgrywają się niezwykle szybko. Czytelnik nie nudzi się nawet przez moment. Razem z Cass leci helikopterem, walczy z demonami i ucieka przed trollami.

Jedna udana noc

Istnieje bardzo dużo świetnych książek, ale tylko niektóre z nich posiadają to odurzające połączenie. Adrenaliny z bąbelkami miłości. Czy książka "Ancient Magic" powala na kolana? Nie. Ale zdecydowanie ogłusza i odbiera zdolność racjonalnego myślenia. Spędziłam z nią jedną udaną noc. Nie żałuję.

Kryśka

Sztuka tworzenia i niszczenia

Niewiele jest w życiu rzeczy, które są zarówno straszne jak i fascynujące. Towarzyszą nam już od urodzenia i nigdy nie opuszczają. Jedną z nich jest śmierć, a drugą ciekawość, której nie sposób zaspokoić.

Jak widzę po sobie i kolegach, my, neurochirurdzy, z wiekiem stajemy się coraz bardziej konserwatywni, to znaczy mniej skłonni do leczenia operacyjnego niż za młodu. Jeśli o mnie chodzi, wynika to nie tylko z większego doświadczenia i bardziej realistycznej oceny własnych możliwości i ograniczeń. Co równie ważne, teraz łatwiej mi zaakceptować fakt, że śmierć, ta odwieczna przyjaciółka lekarzy, nie zawsze jest najgorszym rozwiązaniem...

Chirurgia, a szczególnie neurochirurgia, to jedna z dziedzin nauki, która pokonuje kolejne niewidzialne bariery. Zostawia po sobie zarówno smutek jak i radość. To sztuka tworzenia i niszczenia, którą Henry Marsh opanował do perfekcji.

przeciwdziałać cierpieniu

Henry Marsh - autor, neurochirurg, mały bóg (?). "Po pierwsze nie szkodzić" to swoista spowiedź, która przed zwykłym śmiertelnikiem, pacjentem, odziera lekarza z boskości. Autor opisuje swoje dotychczasowe życie - wzloty i upadki, sukcesy i okrutne porażki, tym bardziej bolesne, że rzutujące na bezbronnych pacjentów.

Nie straciłem jeszcze do końca naiwnego entuzjazmu, z jakim trzydzieści lat temu po raz pierwszy w życiu śledziłem operację tętniaka. Nadal czuję się trochę jak rycerz ruszający tropem złego smoka czy innej mitycznej bestii. Bo i obraz w moim mikroskopie naprawdę ma w sobie coś z baśni i magii - jest jaśniejszy, wyraźniejszy, czystszy niż cały świat zewnętrzny (...). Obraz widziany przeze mnie daje wrażenie niezwykłej głębi i jasności, wywołane przez kosztowną aparaturę, ale wzmocnione moim lękiem. To przeżycie bardzo osobiste, mimo obecności całego zespołu operacyjnego (...) dla mnie operacja neurochirurgiczna jest nadal i przede wszystkim samotną walką ze złem.

"Po pierwsze nie szkodzić" to pozycja, w której Marsh poszukuje zrozumienia dla faktu, że lekarz to również człowiek. Istota, która popełnia błędy, błądzi, poszukuje odpowiedzi.
Zdziera z doktorów całun tajemniczości odsłaniając wszelkie przywary i ludzkie odruchy, które na co dzień tak dobrze kryją. Z jednej strony jest to doświadczenie oczyszczające, zarówno dla czytelnika jak i autora. Jednocześnie... rodzi strach przed niekompetencją, którą dobry aktor potrafi ukryć. Przed niepewnością, gdy wymagane są konkretne decyzje. W końcu przed przyszłością, którą to powierzamy w ręce lekarzy.

Samo operowanie to drobiazg, szybko się pan nauczy (...). Ale gdy będzie pan w moim wieku, panie kolego, przyzna mi pan rację, że najtrudniejsze w neurochirurgii jest podejmowanie decyzji.

Jest to przeżycie tym bardziej traumatyczne, że Marsh skrupulatnie analizuje operacje, które najbardziej zapadły mu w pamięć. Opisuje mózg, a w swoich słowach łączy naukę oraz liczne tajemnice, które skryte są w pofałdowaniach. Neurochirurgia jest dla autora nie tylko pracą, to uzależnienie. Narkotykiem nie są wyłącznie zaufanie i wdzięczność pacjentów, to także odpowiedzialność i potrzeba pomocy.

Neurochirurgia to ruletka. Najpierw jest cierpienie z powodu choroby, następnie nadchodzi cierpienie, którego pacjent doświadcza podczas operacji. Operacji, której zadaniem jest zniwelowanie bólu. Niestety, zdarza się, że guzy odnawiają się. Wtedy, w parze z cierpieniem, idzie śmierć.

Śmierć w naszych czasach stała się czymś odległym, uładzonym, pozbawionym naturalnego tragizmu.

"...przeciwdziałać cierpieniu...". Okazuje się, że neurochirurdzy to najpotężniejsi, a zarazem najbardziej bezbronni z ludzi.

nieść pomoc bez żadnych różnic

Marsh to człowiek bardzo pewny siebie. Nie odejmuje sobie swoich umiejętności i zasług. Jednocześnie, w odpowiednich momentach potrafi wykazać się pokorą, która ujmuje czytelnika. W jednej chwili z "małego boga", którego, jako pacjenci, potrzebujemy, by wziął na siebie ciężar odpowiedzialności, przekształca się w pokornego rzemieślnika. Osobę, której łatwo zaufać.

Lekarze muszą poczuwać się do odpowiedzialności za swoje czyny, gdyż bezkarność zawsze prowadzi do nadużyć. (...) jeśli nie ukrywasz ani nie wypierasz się popełnionych błędów, jeśli pacjenci i ich rodziny wiedzą, że szczerze nad nimi ubolewasz, czasami możesz otrzymać bezcenny dar przebaczenia.

Autor jest lekarzem, którego każdy z nas pragnąłby mieć po swojej stronie. Stanowi wzór, który wielu powinno naśladować. Nie można odjąć mu także zasług poza murami szpitala. Był jednym z nielicznych, którzy w latach dziewięćdziesiątych udali się na Ukrainę i zaoferowali pomoc.

Chirurg powinien mieć stalowe nerwy, lwie serce i kobiece ręce.

Co więcej, Marsh kontynuował wyjazdy w kolejnych latach - kształcąc siebie i innych, modernizując, walcząc z systemem i nie poddając się presji środowiska. Leczył. Troszczył się. Angażował swój czas, wiedzę i środki, by wesprzeć tych, którym wiodło się gorzej.

służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu

Henry Marsh okazał się postacią, z której warto brać przykład. Doświadczoną, ale nie zgorzkniałą. Z potężną wiedzą, ale wciąż ludzką i empatyczną. Lekarzem z krwi i kości, który służy życiu i zdrowiu, prawdziwie hołdując przysiędze lekarskiej.

Bolesna prawda o neurochirurgi wygląda bowiem tak, że zdobywasz wprawę tylko wtedy, gdy operujesz jak najwięcej, nie stroniąc od trudnych przypadków. (...) oznacza to, że popełniasz po drodze wiele błędów i zostawiasz za sobą wielu okaleczonych pacjentów. W tej specjalności trzeba chyba być trochę psychopatą albo co najmniej mieć wyjątkowo grubą skórę.

"Po pierwsze nie szkodzić" to książka, która powinna znaleźć się w każdej domowej biblioteczce.

Kryśka

Subskrybuj: Posty ( Atom )

featured Slider

Zerkamy do dusz

Magnetyzm

Bohaterowie

O magicznej fabule

Pierwotny głód

Metoda KonMari

To, co sprawia radość

Dajcie jej szansę

Zarys

Nieidealna

Duża doza krytyki

O bohaterach

W domowym zaciszu

Azyl

Niespodzianka

Wyrazistość

Typowy romans

Nasi koci towarzysze

Koci odcisk na kartach historii

Lata 60 w USA

Wojna podjazdowa

Nośniki

Wielki powrót

Odpowiedzi, akcji, krwi!

Mroczny klimat

Zapomnieni

Krąg z tatuaży

Silne kontrasty

Znacie to uczucie?

Θ

Kompleksowa

Błędne domysły

Królowa dramatu

Oczekiwanie

Specjalizacja

Smakołyki

Bąbelki

Jedna udana noc

Sztuka tworzenia i niszczenia

przeciwdziałać cierpieniu

nieść pomoc bez żadnych różnic

służyć życiu i zdrowiu ludzkiemu

O MNIE

Obserwatorzy

Popularne posty

Etykiety

Gdzie zaglądam?

Gość w blog!

INSTAGRAM

Follow @ Bthemez